List na październik 2013

CZEŚĆ NIEPOKALANEJ!

Drodzy Rycerze,

„Nie ma się czego obawiać, (…) ale należy wielbić Boga, który nas prowadzi drogą, którą sam szedł ” — odparła św. Teresa od Jezusa do skarżących się na swoją niedolę. Ciągle nas dziwi, że nie jesteśmy tacy, jacy chcielibyśmy być, a sprawy nie biegną po torach naszych myśli, znienacka stawiając wyzwania. W takich chwilach święci parzyli w niebo wołając: „Trzymaj mnie, bo jak mnie puścisz, to upadnę tak nisko, jak to jest tylko możliwe”. Tropiąc ich ślady, możemy pokiwać głowami, przyznając za św. Maksymilianem, że sami z siebie do niczego dobrego nie jesteśmy zdolni, ale potrafimy wszystko zepsuć swoją nieroztropnością, przypadkowo wyrwanym potokiem słów lub gestem, którego nie mieliśmy odwagi wykonać. Tyle razy przerażają nas życiowe trudy, bo uwierają za małe buty, w których trzeba pomieścić całą duchową nieporadność. Jednak na tym szlaku nie zostajemy sami z naszymi bąblami i otarciami. Jest ktoś, kto nam je opatrzy i doda odwagi. To nasza towarzyszka podróży — Niepokalana. Jednak, by „trzymać się razem”, trzeba umieć ze sobą rozmawiać, a ten język nie wymaga wielu słów, nie ma skomplikowanej gramatyki, mieści się w dłoni i sięga w głąb serca. Jak się nazywa? Różaniec — nasza mowa ojczysta, do której dźwięków nachyla się Ucieczka grzeszników, bo jak mówią święci, modlitwa zawsze odnosi skutek, a niebo nie jest przecież tak daleko od ziemi. Więc dlaczego przeraża nas, że nie da się nieść krzyża bez zasłabnięcia? — zapyta św. Teresa od Dzieciątka Jezus i przypomni nam, że Zbawiciel w drodze na Kalwarię upadł trzy razy, a my mamy być do niego niepodobni? A jeśli trzeba to upadniemy i sto razy, by Mu udowodnić naszą miłość przez to, że powstaniemy silniejsi niż przed upadkiem. Bóg nie nakazuje niemożliwości — zauważa św. Franciszek Salezy — ale dając rozkaz żąda, abyśmy czynili to, na co pozwalają nasze siły, a prosili o to co je przewyższa.

Ściskając w dłoni różaniec, śmiało można rzec do Sprawiedliwości: „nie ścigaj już mnie, bo Miłosierdzie Boże jest ze mną”. Właśnie takie słowa budzą w sercach niepozorne paciorki, które przesuwają się wraz z chwilami w naszym życiu, po to, by przypominać, że droga się jeszcze nie skończyła, ale trzeba szukać w niej pokory, prowadzącej do miłości. Zdobyć ubóstwo, które daje czystość, by móc szukać Chrystusa. Przez skruchę i żal umartwić zmysły i rozum. Cierpliwie upadać i podnosić się, by kochać Boga i dla Boga, a przez to nawracać siebie i innych. Codziennie dawać Mu święte pragnienia w żarliwości o Jego chwałę, by potem razem z Niepokalaną być wziętym do nieba i przez wieczność dziękować za Nią wraz z aniołami i świętymi.

Pobożni autorzy podkreślają, że w tym świecie Maryja chciała być ukryta, jako miejsce znane tylko Bogu, jednak pozwala się znaleźć w różańcowych łańcuszkach, które, niczym drabinę spuszcza z nieba. Bo niebo chce być oblegane i zdobywane, a jego Królowa czeka na ewangelicznych gwałtowników, wypróbowanych w wierności, dla których przygotowany jest Dom Boży, czyli Ona sama… W Fatimie zostawiła mapę do swojego Serca, gdzie wyraźnie nakreśliła szlak słowami: „Odmawiajcie codziennie Różaniec” i nikt z nas nie będzie mógł powiedzieć: „ Zgubiłem się, bo nie umiałem znaleźć drogi”. Ufajmy!

w Niepokalanej Współrycerz

List na wrzesień 2013

CZEŚĆ NIEPOKALANEJ!

Drodzy Rycerze,

„Pośród milionów ludzi tylko nieliczne serca kochały szaleńczo. Co za wstyd” — powie św. Teresa z Los Andes, spoglądając na ukrytego Więźnia tabernakulum, którego przychodziła uwolnić w codziennej komunii świętej. Jak? Po prostu wziąć Go ze sobą do wszystkich spraw każdego dnia. Mieć z Nim wspólne myśli i jedną duszę. Pozwolić przemieniać się przez małą Hostię, która, jak mówią pobożni autorzy, ma przecież ludzkie serce. A czego pragnie ludzkie serce? Każdy z nas dobrze zna odpowiedź. Ludzkie serce chce być kochane i czeka na słowa, które pocieszą jego samotność.

Chrystus w tabernakulum nasłuchuje, czy dziś choć jedna dusza powie Mu, że Go kocha, tak po prostu pomimo całej swojej nędzy i niedoskonałości, nad którymi On nieustannie chce się pochylać i mocno do Siebie przytulić. Gdy miłość jest prawdziwa, mówią święci, wtedy nie dzieli ani czas ani odległość, bo człowiek jest szczęśliwy gdy kocha. A gdzie znajdzie większą miłość niż w Ofierze Mszy Świętej, gdzie On nieśmiertelny Bóg idzie umierać najpierw dla Niej — Niepokalanej, by zapłacić za Jej wolność od grzechu, po to aby z Niej wyprowadzić lud wolny, odkupiony, który nie zgubi się tylko wtedy, gdy przylgnie do Niego sercem nie wargami. Gdy kocha Bóg, to kocha po Bożemu, czyli usuwając wszelkie granice, daje się cały, zniżając się do pokarmu dla swego stworzenia, bo tak bardzo za nim tęskni i chce być aż tak blisko. Ta szalona miłość domaga się odpowiedzi. Dlatego św. Teresa od Dzieciątka Jezus maluje przed nami obraz uginanej trzciny, która nie lęka się złamania, gdyż została posadzona nad brzegiem wód. „Kiedy zgina się — zamiast dotknąć ziemi spotyka tylko dobroczynną falę, która ją umacnia i sprawia, że pragnie innej jeszcze burzy szalejącej nad jej słabą głową. Właśnie ta słabość stanowi całą jej ufność; nie może się złamać, ponieważ we wszystkim co się jej przydarza chce widzieć tylko słodką rękę swojego Jezusa… Słabe uderzenia wiatru są dla niej bardziej nieznośne, aniżeli wielkie burze, które sprawiają, że zanurza się w swoim umiłowanym strumyku; łagodne porywy wiatru nie przygniatają jej dostatecznie nisko, to tylko nikłe ukłucia szpilki…”. Święci zazdroszczą sobie cierpienia, bo wiedzą, że to najdroższe klejnoty z Bożego skarbca. Nie sprzeciwili się gdy Pan Bóg otworzył im ucho (Iz 50, 5) i nie cofnęli się przed drogą Baranka, którego poślubili w wierze. To właśnie ta wiara, tłumaczy św. Teresa z Los Andes, przemienia cierpienia i karze szukać ich źródła w miłości Bożej, która poddaje próbie i oczyszcza dusze, bo życie jest po to by cierpieć i walczyć, a kiedy nie mamy już sił, doda św. Teresa od Dzieciątka Jezus, wtedy Zbawiciel walczy za nas, bo „im więcej łez do otarcia, tym większa będzie pociecha”.

Jakże pragniemy tej pociechy w tym smutnym świecie, gdzie dusze chorują od nieczystego powietrza, paraliżowane bezbożnymi ideami. Pomimo to św. Maksymilian powie każdemu z nas „Zaczynaj, zawsze zaczynaj” i to musi nas obudzić, by modlitwą i ofiarą dać Jezusowi tych których kocha, największych grzeszników, aby z cienia śmierci mieli siłę przejść do blasków jutrzenki, czyli odnaleźć Bramę niebieską — Niepokalaną. I to jest MI każdego z nas, podsumuje św. Maksymilian i karze nam powtórzyć za św. Franciszkiem, że do tego celu „Pan Bóg nie mógł znaleźć człowieka bardziej grzesznego i niedołężnego i nieodpowiedniego i dlatego mnie wybrał”, ale to nic, pocieszy nas założyciel Niepokalanowa, bo jeśli Maryja wie, to i kłopotu nie ma…

W Niepokalanej Współrycerz

Nowi Rycerze na Pielgrzymce

Podczas zakończenia XIX Międzynarodowej Pielgrzymki Tradycji Katolickiej na Jasną Górę, do Rycerstwa Niepokalanej Tradycyjnej Obserwancji przystąpiło 18 osób, w tym Ksiądz Thomas Onoda z Japonii. Łączymy gratulacje oraz modlitwę w intencji nowych rycerzy.
Poniżej publikujemy kilka zdjęć z tej uroczystości
Sekretariat MI

List na wakacje 2013

Cześć Niepokalanej!

Drodzy Rycerze!

    „Istnieje moment między początkiem a końcem — jest nim życie”. Ta zwięzła definicja św. Teresy z Los Andes przypomina jak krótka jest pielgrzymka do wieczności. Ile dusz, tyle szlaków, które czasem się przecinają, by potem pobiec w swoim kierunku. Każdy z nas jest wołany do domu, Niebieskiej Ojczyzny, gdzie zatroskany Ojciec wypatruje marnotrawnych synów, wcześniej dając im ten moment, czyli życie, by mogli za Nim zatęsknić. On kocha, a miłość chce być oczekiwana i tylko temu służy czas, oplatający ziemską rzeczywistość. Niektórzy, jak święci, dobrze go wyzyskują od najmłodszych lat stawiając stopy na właściwych drogach. Inni, też jak święci, mówią że ukochali późno, jednak odkryli, że miłość zapala gorliwość, która nadrabia stracony czas. Przemienia oblicza, jak Chrystus przemienił się dla apostołów, by poznali, do czego zostali wezwani. Tabor był potrzebny, aby mogli przejść przez własną Kalwarię — górę, która dotyka nieba. Któż lepiej o tym wie, niż Matka samego Boga, obdarowana przez krzyż niepokalanością. Ochroniona od grzechu, chce chronić grzeszników. Jej serce biło na ziemi wśród nas i nie przestaje bić w niebie dla nas. Dlatego do Niej trzeba nam podnieść myśli, wolę i czynności, byśmy nie zwodzili siebie własnym upodobaniem, które prędzej czy później obnaży, że nie jest tym, czego szukaliśmy. Bóg przenika serca i daje im różne drogi, których kres wyznaczył na szczycie wzgórz wiekuistych. Nam trzeba tylko chwycić Jego wolę, by ze św. Teresą z Los Andes zawołać: „Jeśli chce, abym szła, pójdę chętnie. Jeśli nie, pozostanę szczęśliwa”. Dlatego dziecko musi przyjąć wszystko z ręki Ojca, by samo nie zostało z pustymi rękami, gdy przyjdzie wypłacić się do ostatniego pieniążka…

    Święci mówią, że dusza jest większa niż cały świat, gdyż świat ma swój kres. Dlatego nie pozwalajmy sobie, by wymknął się nam nawet najmniejszy czyn, w celu jej ocalenia. Środek zawsze jest ten sam, modlitwa i ofiara. I nie chodzi tu o spektakularność, lecz bardziej o ewangeliczną dyskrecję zamkniętych drzwi do izdebki, gdzie dziecko powie do Ojca „pomóż Tato”, a Niebieskiej Mamie powierzy wszystkie kłopoty i z ufnością zapyta „jak chcesz to rozwiązać?” Święci wołają, że Bóg nie odmawia Siebie nikomu, a tym którzy od początku swego życia duchowego próbują piąć się aż na szczyt doskonałości, nie wejdą do nieba samotnie, bo własnym przykładem i wpływem pociągną za sobą wielu, którzy inaczej zostaliby w miejscu powtarzając, że „nikt nas nie najął”.

    Świętość jest wyzwaniem, które Bóg wlewa w dusze pragnące Mu służyć. Jednak ta służba odbywa się w drodze, gdzie nagłe burze moczą do suchej nitki, a słabość często szepce do ucha, że nie ma już sił by iść dalej. Jednak pielgrzym nie rezygnuje, bo wie komu zaufał. Płaszcz Niepokalanej chroni go przed wątpliwościami, a Chrystus karmi, by nie ustał w drodze, bo wie, że niejeden z nas przyszedł z daleka. Choć czasem zdaje się, że ciało słabnie, a duszę ogarnia swoiste tchórzostwo, jednak to nic, jak twierdzi św. Teresa z Avila, jeśli tylko wola jest zdrowa. Pragnienia, które Bóg budzi w duszy zawsze są po coś, czyli mają wyznaczyć jej kurs, szczególnie w chwilach nocnej żeglugi, gdy gwiazdy chowają swój blask, a wiatry wydają się niepomyślne. Jednak śmiałkowie płyną dalej, póki niespokojne serca nie znajdą przystani. A potem, „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, co Bóg zgotował tym, którzy Go miłują”. Choć wydaje się to jeszcze tak daleko, ale tak naprawdę granica ciągle jest blisko. Wystarczy spojrzeć na tabernakulum, by przekonać się, jak Bóg pożąda dusz i z jaką czułością na nie czeka. A kto lepiej przygotuje nas do tej drogi niż Matka Jezusa, która dzieli z Nim Jego miłość do cierpienia, co musi być czymś bardzo wielkim, jak mówi św. Teresa z Los Andes, skoro On wszechmocny, szuka go we wszystkim. I właśnie tego uczy swoje dzieci, które pod czujnym okiem Niepokalanej nabierają sił i szlifują charakter, by przez to móc oddychać pragnieniem nieba.

W Niepokalanej Współrycerz

List na maj 2013

Cześć Niepokalanej
 

Drodzy Rycerze!

Kiedy po upadku pierwszego człowieka świat stanął na skraju zwątpienia, nadzieja obudziła się w Niej – Niepokalanej. Kościół nazywa Ją Panią i Królową. Jednak tytuły to tylko brama do Jej kochającego serca, które chce przytulić i pocieszyć wszystkich podróżnych w mozolnej drodze ku wieczności. Jak dobra matka czeka w progu każdego dnia błogosławiąc jego owoce: radości, smutki, trudy i odpoczynki, by niczym Rebeka przyrządzić z nich wykwintną wieczerzę, dla Tego, który posiada wszelką władzę na niebie i ziemi. Święty Maksymilian powiedziałby, że to tylko podobieństwa, analogie, a rzeczywistość jest bez porównania piękniejsza, wznioślejsza i boska. Jednak niełatwo ją znaleźć, gdy słowo „miłość” odmieniane przez wszystkie przypadki współczesnych ideologii przestało sięgać głębi serca. Człowiek przestał za nią tęsknić, dlatego jest zamykana w nowych definicjach zacierających jej dawne znaczenie.

Jednak prawda nie da o sobie zapomnieć. Zostawia ślady, które zawsze prowadzą do jej źródła – Stwórcy. Tropią je serca waleczne, wspomagane miłosierną dłonią Niepokalanej, z której Bóg uczynił Swój skarbiec i darował go Kościołowi. Historia może opowiedzieć, ile razy sięgając do Niego monarchowie wygrywali bitwy, a sam okręt Kościoła, choć skały herezji dotykały burty, w ostatniej chwili wymanewrował na bezpieczny kurs. Jeśli Bóg daje, to robi to po Bożemu, czyli maksymalnie. Jeśli pragnie dzielić się Sobą ze Swoim stworzeniem również wybiera najlepszy sposób. Rodzi się z nieskażonej ludzkiej natury i nazywa Ją swoją Matką, którą daje ludzkości, aby w Niej łatwiej, szybciej i bezpieczniej mogła Go szukać i znajdować. Jednak to działanie Niepokalanej, jak wyjaśnia św. Maksymilian, będzie o tyle sprawniejsze, o ile z naszej strony będziemy starali się więcej duchowo urabiać. Oddanie się Jej pociąga za sobą konieczność pracy nad doskonaleniem naszego charakteru, czyli gotowość na trudy. „Niech przyjdzie, co chce” – mówili święci. Skąd tyle odwagi? Kształtowały ich apostolskie dłonie Maryi w które każdego dnia wkładali swoje prośby, pragnienia i myśli, by Ona je oczyściła i prowadziła według swojego matczynego zamysłu. Jednak cała trudność polega na tym, że my często dajemy się porwać krzykliwym sprawom, które szybko przemijają zostawiając po sobie niepokój, przysłaniający horyzont woli Bożej. Święty Maksymilian nie dziwił się temu. Z własnego doświadczenia wiedział „że czasem i zniechęcenie przyjdzie, bo przecież co by to była za ofiara, gdyby stale towarzyszył jej zapał”? Gdzie nie ma miłości, mówi św. Jan od Krzyża, połóż miłość, a zdobędziesz miłość. To wielkie wyzwanie, ma szansę na realizację tylko w wytrwaniu i ufności w Maryi.

Pan Bóg dał nam tę Nadzieję, tak jak w rodzinach nadzieją jest matka. Nie inaczej dzieje się w dziedzinie ducha. Nikt nie może z nas powiedzieć, że stracił nadzieję, bo Jej – Niepokalanej nie stracił. (św. Maksymilian). 

W Niepokalanej Współrycerz

List na kwiecień 2013

Cześć Niepokalanej!

Drodzy Rycerze

„Nie żyjemy w takich czasach, by można było wierzyć każdemu, ale takim tylko, których życie zgadza się z nauką i przykładem Chrystusa” – pisała prawie 500 lat temu św. Teresa z Avila. Dobrze wiedziała, że apostolstwo dobrego przykładu jest naszym obowiązkiem, bo tylko czyny, które rodzą się z modlitwy, mają wystarczająco dużo siły, by pociągnąć do źródła spragnionych pielgrzymów i dać im wytchnienie w objęciach Matki Kościoła.

Kiedy Chrystus wybierał Piotra na pierwszego Papieża, wiedział, że ma przed sobą słabego człowieka, który zawsze będzie Go potrzebował. Jest on opoką Kościoła, którego bramy piekielne nie przemogą. Słabość ludzkiej natury jest jedną z tych rzeczy, które tu na ziemi, nigdy się nie zmieniają. „Będziecie jak Bóg” – echo tych słów niesie się przez wszystkie pokolenia, tworząc w umysłach poglądy i opinie, które chcą sobie przywłaszczyć boską siłę. Jednak drogi Boże nie są naszymi drogami, a Jego zamysły naszymi myślami. Chrystus nie postawił na czele Kościoła elokwentnego lidera. Wybrał zwykłego człowieka, który się Go zaparł, a potem tego żałował. Wybrał tego, który wstydził się wiary, by potem umierając za nią dodawać odwagi młodemu Kościołowi.

Gdy Jezus Chrystus wkracza w ludzkie życie, zmienia wszystko. Prostego mieszkańca Galilei uczynił rybakiem ludzi, butnego Pawła – apostołem narodów, a dla Marii Magdaleny miał przebaczenie, bo przyniosła naczynie pełne drogocennego olejku, czyli miłości. I właśnie ta miłość jest Jego „słabym punktem”. Człowiek uznający swoją nędzę i słabość wzrusza Go dogłębnie. Pan Jezus chce mu być potrzebny. Zapłacił za nas wysoką cenę. Kiedy umierał, nikomu nie pozwolił się pocieszyć. Co więcej, sam będąc ukrzyżowanym, dobremu łotrowi wyjednał raj. Tam, gdzie dla faryzeuszy i uczonych w piśmie wszystko się skończyło, dla Kościoła było początkiem wolności. Jak jutrzenka podnosi się z ciemności, by obwieścić światu panowanie nowego dnia, tak poranek Zmartwychwstania pieczętuje prawo własności jakie Stwórca posiada nad stworzeniem.

Bóg upomniał się o Ojcowski przywilej oddania życia za swoje dzieci. Cierpiał z nimi i dla nich, by móc je przytulić po długiej rozłące. A one ujęte tą miłością, nawet wśród życiowych burz, nie wahają się płynąć dalej, bo wiedzą, że mają Ojca, który ich zna, przed którym niczego nie muszą udawać i śmiało rzucają się w Jego opiekuńcze ramiona wołając „wszystko mi przebaczaj i zawsze mi przebaczaj”. Wiedzą, że łódź w której płyną, nazywa się Kościół, a jej błękitne żagle oznaczają czułą troskę Niepokalanej, Oblubienicy Ducha Świętego. I nawet jeżeli sztormy na horyzoncie budzą przerażenie wśród niektórych członków załogi, Serca Jezusa i Maryi czekają, by wlewać w głębię oddanych sobie dusz ten niewymowny spokój, który szepce: wiara, nadzieja i miłość.

 
W Niepokalanej Współrycerz

Nowi rycerze na Śląsku

W dniu  3 marca br.,  z okazji rekolekcji wielkopostnych, w kaplicy w Chorzowie do MI zostało przyjętych 15 nowych rycerzy. Gratulujemy i powierzamy ich w modlitwie opiece Niepokalanej.

Sekretariat MI